وقتی به سخت افزارهایی فکر می کنید که ارتش ایالات متحده برای دفاع از کشور و اقدام به جنگ در مناطق دیگر استفاده می کند، مطمئناً به چیزهایی معمول مانند تانک ها، جت های جنگنده، ناوشکن ها، سیستم های آبی خاکی و ناوهای هواپیمابر فکر می کنید. اما این ماشین آلات کمی متفاوت هستند وقتی پای نیروی فضایی ایالات متحده به میان می آید زیرا بخش زیادی از سخت افزار این نیرو در مدار زمین مستقر است. ماهواره ها و حامل های فضایی مستقر در مدار پایینی زمین (LEO)، مدار میانی زمین (MEO)، مدار زمین ایستای زمین (GEO) و مدار بیضوی فوقانی (HEO) مسیرهای داده ای و ارتباطی ایمن را در کنار ردیابی زباله های فضایی، موقعیت یابی/مسیریابی/ زمان بندی، بررسی شرایط جوی و تصویربرداری با جزییات دقیق در اختیار نیروهای آمریکایی قرار می دهند.
سیستم های روی زمین مانند ایستگاه های کنترل زمینی در نیوهمپشایر و گوام و رادارهای فلوریدا و تلسکوپ تجسس فضایی در استرالیا، باعث تسهیل این توانمندی ها شده و برخی از آن ها امکان هشدار موشکی پیشرفته را در اختیار نیروی فضایی ایالات متحده قرار می دهند. سیستم مادون قرمز فضاپایه یا SBIRS مجموعه ای است که توسط نیروی فضایی ایالات متحده کنترل می شود اصلی ترین سیستم ماهواره ای اخطار موشکی ارتش این کشور و یکی از سیستم های اصلی جنگی نیروی فضایی ایالات متحده است.
طراحی شده برای دفاع
توانمندی های سری شناسایی پرتاب موشک سیستم SBIRS یکی از حساس ترین و دقیق ترین ها در نوع خود است، توانمندی هایی که ایالات متحده در ژانویه ۲۰۲۰ در حمله پهپادی به نقطه ای در خارج از فرودگاه بین المللی بغداد که منجر به شهادت سردار قاسم سلیمانی شد از آن استفاده کرد. پنتاگون مدعی شد که در حمله موشکی پنج روز بعد از این ماجرا که توسط ایران بر علیه پایگاه هوایی عین الاسد و فرودگاه اربیل و با استفاده از موشک های بالستیک برد کوتاه صورت گرفت، توانسته با کمک همین سیستم هشدار موشکی مستقر در فضا، شلیک ۱۲ موشک را شناسایی کند. بر اساس ادعای پنتاگون، نیروی فضایی ایالات متحده این داده ها را تایید کرده و تقریباً به سرعت به نیروهای ایالات متحده در عراق هشدار داده بود که باعث شده بود این نیروها بتوانند خود را برای این حمله آماده کرده و فرصتی برای پناه گرفتن داشته باشند.
ژنرال جان دبلیو «جی» ریموند فرمانده عملیات های فضایی نیروی فضایی ایالات متحده گفته است که اسکادران هشدار فضایی دوم (Space Delta 4) مستقر در پایگاه نیروی فضایی باکلی در کلرادو توانسته اند این عملیات موشکی نیروهای ایرانی را شناسایی کنند: «آن ها کنترل بهترین توانایی های هشدار موشکی جهان را در اختیار داشته و کار فوق العاده ای انجام دادند».
اخیراً، در ۱۸ می ۲۰۲۱، یک راکت اطلس ۵ با نام کامل United Launch Alliance Atlas 5 از پایگاه هوایی کیپ کاناورال به پرواز درآمد و آخرین نسخه از ماهواره SBIRS با نام رسمی GEO-5 را به مدار زمین ایستا منتقل کرد. آنطور که طراحی GEO-5 نشان می دهد، این ماهواره پنجمین و تازه ترین ماهواره SBIRS است که به مجموع ماهواره های نیروی فضایی ایالات متحده می پیوندد. ماهواره های SBIRS که توسط کمپانی لاکهید مارتین ساخته می شوند، از سنسورهای مادون قرمز بسیار پیشرفته و توانمندی که توسط کمپانی نورثروپ گرومن تولید شده، برای شناسایی پرتاب موشک های بالستیک، شناسایی و مسیریابی ردپای گرمایی که موشک ها در هنگام شلیک و پرواز تولید می کنند استفاده نماید.
در یک دهه گذشته، رقبای ایالات متحده نه تنها توانسته اند موشک های بالستیک بیشتری تولید کنند بلکه تلاش کرده اند ردپای گرمای این موشک ها را کمتر و کوچک تر کنند که باعث شده نیروی فضایی ایالات متحده ماهواره های SBIRS جدیدتر و حساس تری تولید کند.
قابلیت های قابل توجه
ماهواره های SBIRS که بر اساس فضاپیمای A2100 ساخته شده اند تقریبا با ابعاد ۱۵ متر در ۶.۷ متر در ۶ متر ساخته می شوند و با تمام متعلقاتشان به مدار زمین پرتاب می شوند. هر کدام حدود ۲.۵ تن وزن دارند، از جمله یک محموله دو سنسوری ۵۰۰ کیلوگرمی و یک محموله سوختی ۱۹۵ کیلوگرمی. این ماهواره طوری طراحی شده که انعطاف بیشتری داشته باشد، از جمله از لحاظ سایبری قدرت و استحکام بیشتری داشته و سیستم پیشرانه و الکترونیکی آن نیز بهبود یافته است. ماهواره های GEO SBIRS عموماً دارای دو سنسور هستند: اسکنری برای جستجوی مناطق وسیعی در روی زمین و یک قدم ناظر (step-starer) بسیار چابک.
سنسور اسکنری به طور مداوم زمین را تحت نظر داشته و نشانه روی دقیق و سیستم کنترل قدم ناظر، پوشش عملیات های نمایشی و اطلاعاتی در مناطق مورد علاقه را بر عهده دارد. سیستم SBIRS، همچنین، داده هایی از برنامه پشتیبانی دفاعی (DSP) قدیمی تر مربوط به ماهواره های هشدار اولیه و سنسورهای مستقل مادون قرمز سوار شده روی دیگر ماهواره های نظامی سری در مدارهای بیضوی پایین را نیز دریافت می کند.
این ماهواره ها داده های خام را به ایستگاه های زمینی می فرستند تا مورد پردازش قرار گیرند هر چند برخی از این داده ها در داخل خود ماهواره ها پردازش می شوند. نیروی فضایی ایالات متحده در حال توسعه نسل جدیدی از ماهواره های هشدار موشکی به نام Next-Generation Overhead Persistent Infrared (OPIR) است. این ماهواره ها دارای سنسورهای قوی تر و قابلیت های دفاعی و استحکام بیشتری خواهند بود
