یکی از کمیته‌های وزارت دفاع، کمیته تهیه و توسعه موشک‌های دوربرد به ریاست سرتیپ ستاد «صلاح التکریتی» متخصص رشته موشکی (توپخانه) بود. حاصل فعالیت این کمیته پیش از جنگ، تولید سه نوع موشک به نام‌های موشک حسین، موشک عباس و موشک عابد یا ژوئیه بود. این موشکها با رایزنیها و مساعدت‌های فراوان یکی از شرکت‌های فرانسوی به مرحله تولید رسیده بود. حتی هیأت فرانسوی به ریاست «بیار موللر» چندین بار به وزارت دفاع عراق آمد و آزمایش هایی بر روی این موشکها انجام داد. این موشکها برخلاف ادعای عراق، صد در صد تولید مشترک فرانسه و شوروی است. البته شایان توضیح است که توان موشکی عراق ابتدا با موشک‌های «اسکاد» شوروی با برد سیصد کیلومتر تقویت و توسعه یافت، آنگاه عراقیها با استفاده از تکنولوژی و تجربیات روسها و فرانسویها اقدام به تولید سه موشک مزبور کردند که من درباره ویژگی‌های هر یک از آنها توضیح می‌دهم:
1- موشک «حسین»
برد این موشک، 650 کیلومتر و وزن کلاهک جنگی آن، 500 کیلوگرم است. این کلاهک های جنگی، حاوی مواد انفجاری خطرناکی است که استفاده از آن در جهان ممنوع است. شعاع اصابت این موشک حدود هزار متر محاسبه شده است.
در طی سال‌های 1984، 85 و 88 (1363، 64،67) با این موشک، شهر تهران را مورد حمله قرار دادیم. البته مناطق و شهرهای مرزی مانند اهواز و آبادان نیز از تیررس این موشکها در امان نبودند.
سرتیپ ستاد «ثابت سلطان» مدیر توپخانه اصرار داشت از این موشک برای کوبیدن مناطق مسکونی استفاده کنیم. وقتی از او علت این اصرار را پرسیدم گفت:باید مناطق مسکونی را هدف موشک قرار دهیم تا سربازان ایرانی مجبور شوند به فکر خانواده هایشان بیفتند و آنگاه برای جویاشدن از حال آنان به پشت جبهه بازگردند و جبهه را خالی کنند.
گفتم: اما این اقدام ما آنان را به ادامه جنگ مصمم‌تر خواهد کرد.
جواب داد: هرگز! این کار به نارضایتی آنان نسبت به دولتشان که حاضر به قبول آتش بس نیست دامن خواهد زد.
2- موشک «عباس»
برد این موشک حدود 850 کیلومتر، وزن کلاهک جنگی آن نزدیک به 350 کیلوگرم و شعاع اصابت آن تقریبا 1500 متر است. این موشک چندین بار برای حمله به تهران، اصفهان، تبریز، یزد و نیز بندرهای ایرن مورد استفاده قرار گرفت.
هربار که اقدام به پرتاب این موشک به سوی یکی از شهرهای ایران می‌کردیم صدام با خوشحالی با ما تماس می‌گرفت و می‌گفت: آفرین به شما غیور مردان! شما تاریخ را رو سفید کردید! شما روی «قعقاع» و «سعد» را سفید کردید!»
عدنان خیرالله وزیر دفاع استفاده از موشک عباس به دلیل برد بیشتر آن نسبت به موشک حسین تأکید داشت. دو موشک عباس و حسین، از قدرت انفجار بسیار بالایی برخوردارند. مردم عراق، این موشکها را «زلزله» می‌نامند؛ زیرا در هنگام اصابت اشتباهی یکی از این موشکها به یکی از پلها در «گرمة علی» در بصره، روستای مجاور با خاک یکسان و پل، به طور کامل منهدم شد و حفره بسیار بزرگی ایجاد گردید که به دلیل شدت انفجار، محل پل قابل شناسایی نبود.
3- موشک عابد «ژوئیه»
طول این موشک، 25 متر، وزن آن 48 تن و دارای سه مرحله است. این موشک که با مشارکت فرانسه و چین ساخته شده، قادر است یک کلاهک جنگی را به وزن حدود پانصد کیلوگرم تا مسافت حدود 1500 کیلومتر حمل کند. تفاوت این موشک با دو موشک قبلی این است که آن دو برای پدافند و موشک «عابد» برای هجوم ساخته شده است. از این موشک برای حمله به تهران، اصفهان و شهرهای مرزی اهواز، آبادان، خرمشهر و.... استفاده شده است.
تصاویر گرفته شده توسط هواپیماهای شناسایی، نشان دهنده حجم وحشتناک خسارات ناشی از انفجار این موشک در اوایل و در طول جنگ بود. این تصاویر که به صورت فیلم‌های ویدیویی، در معرض دید دانشجویان دوره‌های 30و 44 دانشکده ستاد قرار گرفت، به قدری هولناک بود که عده ای از آنان دچار افسردگی و بیماری‌های روحی و روانی شدند. همچنین نسخه‌هایی از این فیلمها برای سران دولت‌های حاشیه خلیج فارس- از جمله امیر کویت، ملک فهد و شاه حسین- ارسال شد.
ماهواره‌های جاسوسی
مشکلی که این موشکها داشتند چگونگی هدایت و تصحیح مسیر حرکت آنها برای اصابت به هدف بود.
ابتدا باید به این نکته اشاره کرد که موشک، وسیله‌ای با یک کلاهک جنگی است که در قسمت فوقانی آن قرار دارد و در موقع اصابت ابتدا این کلاهک منفجر می‌شود.
تفاوت موشک با هواپیما در این است که موشک تنها یک بار مورد استفاده قرار می‌گیرد و عمر آن با همان یک پرتاب به پایان می‌رسد اما هواپیما می‌تواند پروازهای متعددی انجام دهدو در هر پرواز چندین تن بمب و کلاهک جنگی فرو ریزد. هواپیما همچنین ممکن است پیش از سرنگون شدن توسط دشمن ده ها حمله هوایی انجام داده باشد که بدین رو در مقایسه با موشک‌های زمین به زمین، ارزانتر محسوب می‌شود.
ما در هنگام استفاده از موشک یا هواپیما برای بمباران مناطق مسکونی ایران به میزان تأثیرگذاری آنها توجه داشتیم. به همین دلیل منطقی به نظر نمی‌رسید که مثلا یکصد میلیون دلار خرج موشکی کنیم که خسارات مادی آن به ارتش ایران معادل یک میلیون دلار تخمین زده می‌شد؛ به خصوص باتوجه به اینکه موشک‌های زمین به زمینی که برد یکصد کیلومتر دارند بسیار گران تمام می‌شوند. باید توجه داشت که اینگونه موشک‌های یک بار مصرف برای حمل کلاهک‌های هسته‌ای ساخته شده اند؛ زیرا ارزش حجم انهدامی کلاهک هسته ای، صدها برابر ارزش موشک است. اما استفاده از این موشکها به ویژه موشک های میان برد برای حمل کلاهک‌های جنگی (کلاسیک)، کاری غیرعاقلانه است.
به عنوان نمونه، قیمت یک موشک مدل «3-Df» از سری موشک‌های چینی فروخته شده به ما معادل چهل میلیون دلار بود. این موشک در اصل برای این طراحی شده است که کلاهکی هسته‌ای با قدرت انفجاری 103 مگاتن (103 میلیون تن) مواد منفجره کلاسیک را حمل کند. این موشک در آغاز جنگ برای حمله به شهر نوسود و تمامی شهرها ایران که استحکامات بتونی داشتند مورد استفاده قرار گرفت.
همانگونه که گفته شد مشکل اینگونه موشکها چگونگی هدایت و تصحیح مسیر حرکت آنها بود اما بر اساس توافق عراق و دولت آمریکا در زمان ریاست جمهوری کارتر و ریگان، قرار شد که این کشور به وسیله ماهواره‌های فضایی ما را در زمینه هدایت موشکها یاری دهد.
از لحاظ فنی اگر برد موشک بیش از سیصد کیلومتر باشد لازم است در طی حرکت آن تا هدف مسیر موشک دو یا سه بار تصحیح شود. اگر موشک بیشترین مسیر خود را در داخل خاک خودی یا فضای کشور دوست طی کند با فرمان‌های داده شده از ایستگاه‌های زمینی یا هوایی موجود بر سر راه آن مسیر خود را تصحیح می‌کند؛ اما اگر بخش اعظمی از مسیر موشک، در خاک دشمن باشد هدایت آن غیرممکن خواهد بود و تنها ماهواره‌های فضایی قادر به تصحیح خواهند بود.
ما در طول جنگ حداکثر استفاده را از ماهواره‌های جاسوسی آمریکا در خلیج فارس کردیم و به کمک آنها توانستیم حدود چهارصد موشک به طرف شهرهای مرزی، مناطق مسکونی شهرهای مختلف و یگان‌های عازم جبهه پرتاب کنیم.
خاطرات سرلشکر عراقی«صبار فلاح اللامی»
خیلی مطالب سطحی و بدون تخصص بودند . مشخص است ایشان کوچکترین شناخت و مسئولیتی مرتبط با موشک نداشته اند .