یک سیستم راداری با وضوح بسیار بالای جدید که می تواند ماهیت جنگ های آینده را تغییر دهد برای اولین بار به نمایش درآمده است. نتیجه این پیشرفت راداری ساخت رادارهای کوانتومی است که یک سیستم شناسایی با وضوح بالا بوده و جزییات تصویری بسیار بیشتر و بهتری از هدف را فراهم ساخته و همزمان خود دور از چشم باقی می ماند. رادار کوانتومی می تواند جزییات کاملی را برای شناسایی هواپیماها، موشک ها و دیگر اهداف هوایی با مدل خاص در اختیار استفاده کنندگان قرار دهد. محققان موسسه علم و تکنولوژی اتریش از امواج مایکروویو در هم تنیده شده برای خلق اولین سیستم راداری کوانتومی در جهان استفاده کرده اند.
بر اساس یک اصل شناخته شده به نام در هم تنیدگی کوانتومی (quantum entanglement)، دو ذره می توانند بدون در نظر گرفتن فاصله شان از هم نیز با یکدیگر مرتبط شوند. وقتی که اتفاقی برای یک ذره می افتد این اتفاق در دیگر ذرات نیز حس خواهد و بدین ترتیب پدیده ای شکل می گیرد که محققان از آن با عنوان جفت در هم تنیده کوانتومی یاد می کنند. در ادامه این پدیده به فرآیندی به نام شفافیت کوانتومی منتهی می شود، جایی که اطلاعات در مورد محیط یک ذره را می توان با مطالعه دیگر ذرات درک کرد. رادارهای کوانتومی با جفت سازی ذرات فوتونی، پرتاب یکی به سمت هدف و همزمان در بند نگه داشتن دیگری برای مطالعه بیشتر کار می کنند.
ذره ای که به سمت هدف پرتاب شده در برخورد با یک شیء به شکلی خاص، در بازگشت به شکلی خاص عمل می کند، رفتاری که می توان آن را در ذره زندانی شده مشاهده کرد. نتیجه این امر نیز اطلاعات پرجزییات بسیار بیشتری در مورد هدف نسبت به چیزی است که در رادارهای دیگر دیده می شود. رادارهای امروزی می توانند اهداف را خیلی خوب شناسایی کنند اما جزییات بسیار کمی در مورد ماهیت و کیفیت آن ها دارند. این رادارها پس از شناسایی یک شیء خاص، ارتفاع، مختصات و فاصله آن را خواهند گفت اما آن شیء از دیدگاه رادارهای امروزی تنها یک لگه بزرگ و بدون شکل است. سیستم های دفاع هوایی برای تشخیص اینکه آیا این لکه یک جنگنده، بمب افکن یا حتی هواپیمای مسافربری است باید به دیگر ابزارها مانند چنین رادارهای شناسایی کننده پیشرفته و دیگر سیگنال های الکترومغناطیسی ایجاد شده توسط هدف متوسل شوند.
رادار کوانتومی اما می تواند جزییات کافی را برای سیستم های راداری به منظور شناسایی آن شیء بر اساس شاخصه های فیزیکی اش فراهم کند. برای مثال یک جنگنده سوخوی-۳۵ را می توان با این رادار و با توجه به شیب بالها، شکل دماغه و تعداد موتورهایش از دیگر پرنده های نظامی متمایز ساخت. دیگر مزیت رادار کوانتومی این است که این رادارها مقدار بسیار کمی انرژی از خود ساتع کرده و به همین دلیل شناسایی آن ها برای دشمن دشوارتر است. تمامی رادارهای امروزی از خود اشعه های الکترومغناطیسی ساتع می کنند تا بتوانند اشیاء را شناسایی نمایند. این اشعه ها در حالی که خود قابل شناسایی هستند، رادارها را نیز در معرض شناسایی شدن قرار می دهند.
چنین چیزی مانند این است که تعداد افراد زیادی در یک اتاق تاریک چراغ قوه دست گرفته اند: روشن کردن چراغ قوه باعث می شود که دیگران را پیدا کنید اما امواج چراغ قوه به خود شما باز می گردند و حضور و مکان شما را نیز برای دیگران مشخص می سازند. غیرقابل شناسایی بودن یک برتری تاکتیکی متفاوت را در جنگ ها ایجاد می کند. یک رادار کوانتومی می تواند پرواز هواپیمای دشمن را بدون نشان دادن حضور و موقعیت خود شناسایی کند. این موضوع می تواند باعث شود که هواپیماهای دشمن سیستم های دفاعی اختلال در رادارهای محلی و امواج رادیویی که خود برای دفاع کنندگان قابل شناسایی هستند را نیز کنار بگذارند.
با کنار گذاشتن این سپر دفاعی، این هواپیماها که اکنون به نحوی خلع سلاح شده اند ممکن است مورد شبیخون موشک های سیستم های دفاع هوایی یا هواپیماهایی قرار بگیرند که انتظار آنان را می کشند. رادارهای کوانتومی به عنوان ابزار شناسایی هواپیماهای پنهانکار شناخته می شوند که این موضوع باعث می شود تلاش ها برای غیرقابل شناسایی کردن هواپیماهای برای رادارها بی اثر شود. با این وجود، کارشناسان بر این باورند که ادعای قابلیت ضد پنهانکاری این رادارها تنها یک ساده انگاری ناشیانه بوده و مزیت اصلی این سیستم های راداری کوانتومی جنبه شفافیت و کیفیت بصری جزییات ارائه شده توسط آن است.
