احتمالا نام موشک های کروز تاماهاوک را بارها در اخبار شنیده اید. این موشک در بسیاری از عملیات های ضربتی، سلاح مورد استفاده ایالات متحده می باشد. با وجود تمام موشک های موجود در انبار مهمات و اسلحه های ایالات متحده، آیا تا به حال از خود پرسیده اید چرا نام موشک کروز تا این اندازه به میان می آید؟
در این نوشته نگاهی به این موشک می اندازیم تا پی ببرید که این موشک ها چه هستند، چگونه کار می کنند و چرا در موقعیت های خاص و مهم مورد استفاده قرار میگیرند.
یک هواپیمای کوچک
یک موشک کروز در اصل یک هواپیمای کوچک بدون سرنشین است. طول بال های این هواپیما 2.61 متر است. قدرت آن از موتورهای جت توربینی حاصل می شود و می تواند بسته به موقعیت، 805 تا 1610 کیلومتر پرواز کند.
کار موشک کروز این است که یک بمب انفجاری بسیار قوی به وزن 450 کیلوگرم را به محل مشخصی که همان نقطه هدف است برساند. این موشک با انفجار بمب از بین خواهد رفت.از آنجا که قیمت هر موشک کروز، حدود 500 هزار تا یک میلیون دلار است، بنابراین روش، روشی نسبتاً پرهزینه برای انتقال این بمب 450 کیلوگرمی است.
موشک های کروز در مدل های متنوعی وجود دارند و می توانند از زیردریایی ها، ناوشکن ها و یا هواپیماها پرتاب شوند.
زمانی که درباره صدها موشک کروز می شنوید که به سمت هدف مشخصی شلیک می شوند، تقریبا در تمام موارد، همان موشک های کروز تاماهاوک هستند که از ناوشکن ها شلیک شده اند.
موشک ها کروز 6.25 متر طول و 52 سانتیمتر قطر دارند. هنگام پرتاب، با در نظر گرفتن یک راکت بالابرنده (شتاب دهنده) 250 کیلوگرمی، 1450 کیلوگرم وزن دارند.
راکت بالابرنده، زمانی که سوخت خود را با اتمام برساند، جدا خواهد شد. سپس، بال ها، دم و محل ورود هوا به موتور جت باز می شوند و موتور جت رانش موشک را به عهده می گیرد.
وزن موتور تقریباً 65 کیلوگرم است و با سوزاندن سوخت ،موتور RJ4 نیروی رانشی را برای 272 کیلوگرم مهیا می کند. میزان سوخت بارگیری شده روی موشک، هنگام پرتاب حدود 450 کیلوگرم یا تقریباً 600 لیتر (150 گالن) می باشد. این موشک معمولا سرعتی معادل 880 کیلومتر در ساعت دارد.
مهر تضمین موشک کروز، دقت باورنکردنی آن است. جمله متداولی که درباره این موشک وجود دارد این است که: می تواند تا 1000 مایل پرواز کرده و به هدفی به کوچکی یک پارکینگ یک نفره برخورد و آن را نابود کند. موشک های کروز همچنین در پنهان شدن از تشخیص دشمن ،عملکرد بسیار خوبی دارند؛ چون بسیار نزدیک به زمین پرواز می کنند و در این حالت از دید بسیاری از رادراها دور می ماند.
چهار سیستم مختلف، موشک کروز را به سمت هدف هدایت می کند:
IGS: سیتم هدایت اینرسی
Tercom: انطباق متقابل پشت سرهم جغرافیایی
GPS: سیستم تعیین موقعیت جهانی
DSMAC: تطبیق صحنه (تصویر) به روش همبستگی ناحیه ای
IGS، یک سیستم استاندارد بر پایه شتاب است که می تواند موقعیت موشک را در تمام مسیرش بر اساس شتابی که موشک دارد شناسایی کند.
سیستم Tercom (انطباق متقابل پشت سرهم جغرافیایی)، از یک پایگاه داده، نقشه سه بعدی منطقه ای که موشک بر فراز آن پرواز می کند، را برداشته و از آن استفاده می نماید. این سیستم به وسیله سیستم راداری، منطقه را می بیند و آن را با نقشه سه بعدی ذخیره شده در حافظه خود، مقایسه می کند. Tercom همچنین عامل توانایی موشک کروز در حرکت در نزدیکی سطح زمین می باشد.
سیستم جی پی اس، از شبکه های نظامی ماهواره های جی پی اس استفاده می کند و گیرنده جی پی اس متصل بر روی این موشک، امکان تشخیص و شناسایی موقعیت موشک را با دقت بسیار زیادی به دست می دهد.
زمانی که این موشک به هدف نزدیک شد، سیستم نهایی هدایتی دست به کار می شود تا نقطه برخورد را انتخاب کند. نقطه برخورد می تواند از پیش به وسیله جی پی اس یا سیستم Tercom، برنامه ریزی شده باشد.
سیستم تطبیق صحنه به روش همبستگی ناحیه ای، از یک دوربین و همبستگی (شباهت) تصویر برای یافتن هدف استفاده می کند. این مورد به ویژه زمانی که هدف، متحرک باشد بسیار مفید است. یک موشک کروز می تواند با حسگرهای نوری و یا تصویربرداری حرارتی مجهز شده باشند.
