ایده چتربازی حتی باعث می شود، جسورترین افراد معتاد آدرنالین هم کف دست هایشان عرق کند. در حالی که میانگین ارتفاع چتربازی حدود ۳,۰۰۰ متر است، فلیکس باومگارتنر با پریدن از ارتفاع ۳۹,۰۴۵ متری که ۱۰ سال پیش انجام داد، هنوز رکورددار است.
در سال ۲۰۱۲، فلیکس باومگارتنر شجاع، که اکنون ۵۳ سال دارد، در حالی که تنها به لباس فشاری، چتر نجات و اعصاب فولادی مسلح بود، از لبه فضا به سمت زمین پرید.
او قبل از اینکه چتر نجات خود را باز کند و با خیال راحت در نیومکزیکو فرود آید، بیش از چهار دقیقه آزادانه به سمت زمین سقوط می کرد و در طی این مدت به سرعت سرگیجه‌آور ۱۳۵۷.۶ کیلومتر در ساعت رسید و دیوار صوتی را شکست.
باومگارتنر یک چترباز ماهر بود که هزاران پرش را قبل از اینکه پریدن از فضا را امتحان کند، انجام داده بود. الهام بخش او کاپیتان جو کیتینگر، خلبان جنگنده بازنشسته ای بود که در سال ۱۹۶۰ از ارتفاع ۳۱۳۳۳ متری پریده بود.
او می گوید: «به عنوان یک چترباز، همیشه به این فکر می‌کنی که دیگر چه کار می‌توانم بکنم؟ سریعتر بپرم؟ بالاتر بروم؟ همیشه در این حال و هوایید.»
برنامه ساده و مشخص بود؛ آقای باومگارتنر با لباس مخصوص، سوار کپسول ردبول استراتوس می‌شد، قبل از اوج گرفتن و رسیده به لبه فضا، با هدایت یک بالون هلیومی بالا می رفت. زمانی که به ارتفاع ۳۵۰۰۰ متری می رسید، در کپسول را باز می کرد و می پرید و به مدت چهار دقیقه سقوط آزاد می کرد و سپس چتر نجات خود را باز می کرد و فرود می آمد. در حالی که کل خیلی طول نمی‌کشید، آقای باومگارتنر می‌دانست که چندین چیز ممکن است اشتباه پیش برود.
این مسیر، مسیر بسیار خصمانه ای است. اگر لباس مخصوص از کار بیفتد، خون شما شروع به جوشیدن می کند و در عرض ۱۵ ثانیه خواهید مرد. چتر نجات ممکن است دچار اختلال شود یا ممکن است بچرخد، که تمام خون شما را به داخل جمجمه می‌برد. اگر این اتفاق بیفتد، تحت این فشار، خون از چشم ها بیرون می جهد. پس از یک جلسه توجیهی با یک پزشک، خبر خوب برای باومگارتنر این بود که اگر مشکلی پیش بیاید تنها ۱۵ ثانیه طول می کشد تا بمیرد.
در طول ۹۰ دقیقه صعود، چندین سوال در سر آقای باومگارتنر بود: «آیا به ارتفاع پرش ۳۵۰۰۰ متری می رسم؟ آیا می توانم حتی در را باز کنم؟ ممکن است قفل شود؟».
با این حال، زمانی که کپسول به ارتفاع ۳۸۹۶۹.۳ متری رسید و درب بدون هیچ گونه مشکلی باز شد، نگرانی های او برطرف شد. او می گوید: «من به بالا نگاه کردم و آسمان سیاه بود. کاملاً ساکت بود. تنها چیزی که می‌شنوید نفس کشیدن خودتان است. خیلی آرام بود.»
آقای باومگارتنر با اینکه می‌خواست از فضا لحظه لذت ببرد، اما زمان زیادی نداشت. او قبلاً منبع اکسیژن کپسول را قطع کرده بود و اکنون به یک دستگاه اکسیژن ساز متکی بود که فقط ۱۵ دقیقه دوام می‌آورد. به دوربین کپسول سلام کرد و یک قدم جلوتر رفت و پرید.
باومگارتنر وقتی به سمت زمین سقوط می کرد، به سرعت شتاب گرفت و تنها در ۵۰ ثانیه از صفر به ۱۴۳۲ کیلومتر در ساعت رسید و دیوار صوتی را شکست. در ارتفاع ۱۵۰۰ متری از سطح زمین، آقای باومگارتنر چتر نجات خود را باز کرد و با خیال راحت روی زمین در نیومکزیکو پرواز کرد.
ده سال پس از پرش، آقای باومگارتنر می گوید که هیچ برنامه ای برای بازسازی این شیرین کاری ندارد و اکنون روی کار خود به عنوان خلبان هلیکوپتر آکروباتیک متمرکز شده است.
او می گوید: «اگر دوباره این کار را انجام دهیم، به همان اندازه خطرناک است. فقط به این دلیل که یک بار کار کرد، به این معنی نیست که دوباره کار خواهد کرد. من آن را به نسل بعدی می سپارم.»
