از اواسط دهه ۷۰ میلادی ارتش عراق یک روند رشد سریع را در پیش داشت. حجم بالایی از سفارشات تسلیحاتی وارد ارتش عراق میشد و ارتش عراق را به یک ارتش مدرنیزه و قدرتمند تبدیل کرد.
عصراسلام: برخلاف تصور که ارتش عراق صرفا یک مصرف کننده تسلیحات نبود، صنایع نظامی و تولید انواع تسلیحات متفاوت همواره در اهمیت بسیار بالایی قرار داشت. ارتش عراق از اواسط جنگ با ایران تا شروع جنگ خلیج فارس یک پیشرفت قابل توجه با سرعت بالا در تولیدات نظامی را در پیش گرفت. تولید انواع موشک‌های بالستیک، راکت‌ها، تولیدات در حوزه زرهی، انفرادی و... نشان دهنده مسئله قابل توجهی است. که عراق از میانه دهه ۸۰ تا اوایل دهه ۹۰ میلادی در تولیدات نظامی خود بسیار جلوتر از کشورهای همسایه بود.
Mirach 100:
از دهه ۸۰ عراق ابتدا پهپاد Mirach ۱۰۰ را از ایتالیا خریداری نمود. این پهپاد از نوع پهپاد هدف بود این پهپاد به صورت گسترده از ایتالیا خریداری شد و در خود عراق نیز تحت لیسانس تحت عنوان مراقب ۱۰۰ تولید میشد این پهپاد می‌تواست حداکثر با سرعت ۸۵۵ کیلومتر بر ساعت و ارتفاع ۳۰,۰۰۰ پا و مداومت پروازی ۱ ساعت پرواز کند. بعد از تولید گسترده این پهپاد ارتش عراق این پهپاد را تغییر داده و طی تلاش‌هایی موشک کروز ابابیل را تولید کرد.
موشک ابابیل دارای یک موتور توربوجت و دو سکان عمودی پروانه ای بود و در قسمت جلوی دماغه‌ی خود یک دوربین برای هدایت تلویزیونی داشت. اعتقاد بر این است که ابابیل طولی حدودا ۶ متری و وزنی حدودا ۱۰۰۰ کیلوگرمی داشته و برد آن حدودا ۵۰۰ کیلومتر بوده است.در سال ۱۹۹۵ گزارشی اعلام شد که در آن به این موضوع می پرداخت که عراق در حال توسعه یک کلاهک میکربی برای یکی از پهپاد های خود است که احتمال میرود همان موشک ابابیل باشد.
عراق در تولید همزمان مراقب ۱۰۰ به سراغ تولید پهپاد هدف دیگری به نام سراب رفت. پهپاد سراب الگو گرفته شده از پهپاد هدف Meggitt Banshee ساخت انگلستان بود. این پهپاد با شکل دلتا بوده و می‌توانست حداکثر با سرعت ۲۰۰ کیلومتر بر ساعت پرواز کند و ۲۳,۰۰۰ پا ارتفاع بگیرد و ۱ ساعت و ۱۵ دقیقه مداومت پروازی داشته باشد.
شروع دهه ۹۰ میلادی شروع عصر تازه ای برای ارتش عراق بود پیشرفت و خودکفایی بسیار رونق گرفته بود و پروژه‌های بسیاری در ارتش عراق در حال اجرا بود، هرچند این عصر شکوفایی بسیار کوتاه بود و افول کرد اما در همین مدت کوتاه پروژه‌های بسیاری در ارتش عراق طراحی و اجرا گردید.
MiG-21 RPV:
در ۱۹۹۰ ارتش عراق یک طرح بلند پروازانه کلید زد. تبدیل یک MIG-۲۱ به یک پرنده بی سرنشین، در نوامبر ۱۹۹۱ نیروی هوایی عراق طرحی برای کنترل از راه دور هواپیمای MIG-۲۱ برای انجام عملیات‌های انتحاری داشت. مفهوم اصلی این طرح هدایت هواپیما از راه دور بودکه احتمالا ایستگاه کنترل پرواز زمینی بود طرح پرواز اینگونه بود که خلبان تا منقطه ای که قرار بود هواپیما بی‌سرنشین شود را پرواز میکرد سپس به خلبان اتوماتیک پرواز منتقل میشد و بعد ازخروج خلبان و ایجکت کردن هواپیما تحت کنترل ایستگاه کنترل پرواز در می‌آمد. همچنین عراقی‌ها سیستم اتوپایلوت جنگنده MIG-۲۳ را روی MIG-۲۱ نصب کردند. اینکار باعث افزایش اطمینان بیشتر به پرواز و سیستم‌های نصب شده بر روی جنگنده گردید. همچنین یک سیستم رادیو کنترل Servo برای کنترل ترمز و دریچه گاز نصب گردیده بود. سیستم کنترل نیز یک سیستم ۸ کاناله در فرکانس ۲۷ مگاهرتز ساخت شرکت GRAUPNER بود.
در ۱۰ ژانویه ۱۹۹۱ یک پرواز آزمایشی از پایشگاه هوایی الرشید انجام شد اما مشکلاتی در کنترل هواپیما وجود داشت شورای ریاست نظارت ملی عراق نتیجه گرفت به دلیل عدم وقت و تخصص کافی پروژه شکست خورده است. بیشتر اسناد و مدارک مربوطه از بین رفته است و خود هواپیما نیز احتمالا در بمباران پایگاه هوایی الرشید در عملیات طوفان صحرا نابود شده است.
عراق بعدها اعتراف کرد که یکی از کاربردهای این پروژه در حملات شیمیایی و بیولوژیکی بوده است و حتی یک سیستم سمپاش ساده که توسط یک تایمر عمل میکرد تست شد.
L-29 RPV:
به دنبال عدم موفقیت برنامه MiG-۲۱ RPV در ۱۹۹۱ ، در سال ۱۹۹۵ مرکز تحقیقات و توسعه نظامی عراق MRDCطرحی را برای تغییر هواپیمای اموزشی L_۲۹ به یک پرنده RPV شروع کرد. سیستم کنترل از راه دور و دوربین ها از پهپاد ابن فرناس و سیستم ایستگاه کنترل که از داخل یک ون بود و از دو صفحه نمایشگر استفاده میکرد از پهپاد Mirach-۱۰۰ گرفته شد.
تست اولیه تاکسی در پایگاه هوایی الرشید بغداد انجام شد اما دچار سانحه شد. نخستین پرواز ازمایشی موفق در ۱۳ اپریل ۱۹۹۷ انجام شد و به دنبال آن تست دوم در ژوئن ۱۹۹۷ با موفقیت انجام شد. در تست سوم نیز با موفقیت در ۷۰ کیلومتری جنوب شرقی آل معتصم انجام شد ولی بعد از انجام تست ایستگاه زمینی سیگنال های ویدیویی را از دست داده و هواپیما سقوط می‌کند.
این طرح چندین مشکل داشت تبدیل یک هواپیمای سرنشین دار با برد ۵۰۰ کیلومتر به یک RPV با برد ۱۵۰ کیلومتر و استفاده از ایستگاه کنترل زمینی با خط دید محدود ۷۰ کیلومتری باعث مشکلات زیادی شد.
ماموریتی که برای L-۲۹ تعریف شده بود نامشخص است ولی احتمال میرفت که یک هواپیما طعمه برای هواپیماهای ائتلاف یا یک هدف دفاع هوایی همچنین احتمال استفاده به عنوان هواپیمای شناسایی و یا سلاح کشتار جمعی نیز وجود داشته.
Al Musayara-20:
این اولین پهپادی که عراق به طور کاملا بومی دست به طراحی آن زد و بین سال های ۱۹۹۵ تا ۱۹۹۷ روند طراحی آن طول کشید این پهپاد شامل چهار نسخه بود:
Al Yamamah ۲
Al Yamamah ۳
Al Yamamah ۴
نسخه Al Yamamah۲,۴ دارای یک موتور پیستونی فشاری بودند و نسخه Al Yamamah ۳ از یک موتور توربو شارژ TS-۲۱ روسی بهره میبرد این موتور در واقع برای جنگنده SU-۷ بود. پهپاد Al Musayara-۲۰ که ابن فرناس نیز نام داشت موفق ترین ترین پهپاد بومی عراق بود که از یک سیستم رادیو کنترل بهره میبرد و یک ژیرسکوپ عمودی داشت همچنین یک سیستم ظبط فیلم VCR روی آن نصب شده بودو یک گیرنده ۳۵ مگاهرتز با ۷ کانال داشت. این پهپاد می‌توانست حداکثر با سرعت ۱۷۰ کیلومتر بر ساعت و تا ارتفاع ۳ کیلومتری و مداومت پروازی ۳ ساعت پرواز کند.
Al Quds:
در اواخر ۱۹۹۹ و شروع سال ۲۰۰۰ طراحی پهپاد القدس شروع شد. مهندسین عراقی در تلاش برای ساهت پهپادی بهتر از ابن فرناس بودند. ارتش عراق به دنبال پهپادی با قابلیت حمل رادار و تجهیزات الکترونیکی و جمینگ بود همچنین صدام خواستار توانایی مداومت پروازی ۲۴ ساعت و برد ۲۵۰۰ کیلومتر بود. اولین نمونه قدس ۱ نام داشت که طولآن به ۶ متر و طول بال های آن با ۱۰ متر میرسید و تلاش هایی برای کاهش سطح مقطع راداری آن انجام شده بود. و از یک موتور میکرو توربو استفاده میکرد و همچنین اگر چه اطلاع زیادی از این پهپاد منتشر نشد اما در گزارش های منتشر شده فاش شد که عراق برای ساخت این پهپاد با مشکلات زیادی رو به رو بوده است. اما ماموریت این پهپاد جنگ الکترونیک ، رهگیری سیگنال و یا ارتباطات و متراکم رادار بوده است.
