موتور شاتل جهت تامین نیروی جلوبرنده در خارج از جو زمین طراحی گردیده و شاتل هنگام بازگشت به زمین نمی توانند از موتورهای خود در داخل محیط جو استفاده و در صورت انجام تقرب نامطلوب و ضعیف، خلبان شاتل نمی تواند مانند دیگر هواگردها طرح تقرب را مجددا اجرا نماید بعد از ورود به جو شاتل همچون یک گلایدر سنگین رفتار می کند (به شاتل در این وضعیت آجر پرنده نیز می گویند) و خلبان تنها یک فرصت جهت تقرب و فرود دارد ناسا برای آموزش، شبیه سازی و نحوه کنترل شاتل هنگام تقرب و فرود به خلبانان شاتل ها از 4 فروند هواپیمای Grumman G-1159 Gulfstream II معروف به STA استفاده می کند هواپیما تا ارتفاع 37,000 پایی اوج می گیرد. به منظور تطبیق نرخ کاهش ارتفاع و پسای ایجاد شده در هنگام فرود شاتل، چرخ های اصلی باز می شوند (چرخ دماغه به دلیل محدودیت جریان باد و بار ناشی از آن باز نمی شود) و موتور ها در حالت ریورس قرار می گیرند. پوشش های سیاه رنگ نیز بر روی پنجره سمت چپ خلبان قرار داده می شود تا دقیقا میدان دیدی که در شاتل وجود دارد شبیه سازی گردد در یک تمرین معمولی خلبان ارتفاع خود را تا 20,000 پایی (6000 m) با سرعت هوایی معادل 280 نات (519 Km/h) کاهش می دهد، هنگامی که هواپیما به این ارتفاع می رسد فاصله هواپیما تا ابتدای باند 15 مایل (24 کیلومتر) می باشد. سپس ارتفاع تا 12,000 پا (3,700 m) کاهش داده شده و فاصله هواپیما تا ابتدای باند به 7 مایل(11 کیلومتر) می رسد برای رسیدن سرعت هواپیما به 300 نات (560 km/h) دماغه هواپیما به سمت پایین داده شده و هواپیما با زاویه 20 درجه مطابق با زاویه گلاید اسلوپ خارجی (OGS) ارتفاع خود را کاهش می دهد (در صورتیکه هواپیما زاویه گلاید اسلوپ خارجی را ادامه دهد در 7500 پایی ابتدای باند فرود می آید). خلبان برای تقرب می تواند از چراغ های PAPI و سیستم MLS نیز کمک بگیرد در 1700 پایی (90 متری) خلبان دماغه هواپیما را به سمت بالا می دهد تا "زاویه کاهش ارتفاع" کم شده و مطابق با زاویه گلاید اسلوپ داخلی (IGS) به میزان 1.5 درجه برسد. برای رسیدن به این زاویه خلبان از سیستم هدایت دیداری BALL/BAR استفاده می کند در 300 پایی باز کردن ارابه فرود شاتل شبیه سازی می گردد. در 150 پایی (46 متری) چرخ دماغه باز می شود تا در صورت بروز هرگونه مشکل، هواپیما بر روی باند فرود آید در صورتیکه سرعت هواپیما صحیح باشد هنگامیکه هواپیما به 32 پایی(10 متری) بالای باند میرسد چراغ سبز رنگی روشن می شود ( در فرود واقعی هنگامیکه چرخ های شاتل با باند تماس پیدا می کنند سر خلبان دقیقا در این موقعیت قرار می گیرد 10 متر بالاتر از سطح باند) هنگامیکه هواپیما به 20 پایی(6 متری) از سطح باند می رسد خلبان مربی تراست ریورس را جمع کرده و با همین ارتفاع از روی باند عبور می کند سپس تا ارتفاع 37000 پایی جهت انجام مجدد تمرین اوج می گیرد. خلبان شاتل بر روی صندلی سمت چپ در کاکپیت می نشیند و آلات دقیق و صفحه های نمایش روبروی وی دقیقا مطابق با کاکپیت شاتل می باشد، آلات دقیق مورد نیاز برای پرواز با این هواپیما نیز در سمت راست کاکپیت روبروی خلبان مربی قرار دارد.همچنین هر یک از خلبان ها می توانند از HUD نصب شده روبروی انها استفاده کنند هر خلبان شاتل حداقل در حدود 1000 فرود را با این روش تمرین می کنند سیستم های کامپیوتری نصب شده بر روی این هواپیماها پارامترهای دینامیکی پرواز شاتل را با دقت بسیار زیادی شبیه سازی می نمایند. کنترل مستقیم لیفت (DLS) و نیروی رانش معکوس در طول پرواز و هنگام شبیه سازی بر عهده سیستم کامپیوتری به نام Advanced Digital Avionics System (ADAS) می باشد پایگاه این هواپیماها در EL-PASO تگزاس می باشد که برای چک و تعمیرات به پایگاه Ellingtonواقع در هاستون تگزاس اعزام می شوند هواپیماهایی که برای انجام این شبیه سازی از آنها استفاده می شود عبارتند از: N944NA شماره سریال:144 سال ساخت: 1974 N945NA شماره سریال:118 سال ساخت: 1972 N946NA شماره سریال: 146 سال ساخت: 1974 N947NA شماره سریال: 147 سال ساخت: 1974 ناسا همچنین دارای چند Gulfstream II دیگر با رنگ آمیزی مشابه با این هواپیما ها نیز می باشد که از آنها صرفا به منظور جابجایی مقامات و پرسنل بلند پایه خود استفاده می کند فیلم انجام این مانور