نوع اول: ترمز های دیسکی این نوع ترمز ها در ارابه فرود قرار دارند و برای ترمز و ایستادن چرخ های هواپیما پس از لمس و قرار گرفتن چرخ ها برروی زمین در پروسه لندینگ استفاده می گردند. این گونه ترمز ها به دو نحو هیدرولیکی و بادی مورد استفاده قرار می گیرند. در اغلب هواپیماهای مدرن آن ها به وسیله فشار دادن بخش های بالای پدال های rudder فعال می گردند. در تصویر زیر نمونه ای از این پدال ها مشاهده می گردد. در عوض در برخی از هواپیماهای قدیمی بخش پائینی آن بدین منظور مورد استفاده قرار می گرفته است. همچنین در برخی هواپیماها اهرمی این وظیفه را به عهده دارد. اغلب هواپیماها قادر به استفاده از ترمز دیفرانسیلی می باشند. نوع دوم: معکوس کننده رانش - Thrust reversers در این نوع ترمز گیری پس از فرود و لمس زمین باند توسط چرخ های هواپیما که اصطلاحا" touch گفته می شود خلبان با آوردن عقب تراتل ها و معکوس کردن رانش موتور ها اقدام به ترمز گیری و کاهش سرعت هواپیما می کند که بنابر مصالح ایمنی استفاده از این روش در کنار ساختمان های فرودگاهی و یا هنگامی که خودرو های هندلینگ در کنار هواپیما می باشند ممنوع می باشد. نوع سوم: Air brakes-ترمز های هوائی این نوع ترمز نیز عموما" به هنگام فرود انجام می پذیرد اما گاها" در هنگام پرواز نیز جهت کاهش سرعت هواپیما مورد استفاده قرار می گیرد که شرایط مناسب خود را خواهان است. اما معمولا" در هنگام فرود از اهرم اسپیلر که در کنار تراتل ها قرار دارد به حالت مسلح یا armed قرار بگیرد به هنگام برخورد چرخ ها با سطح باند به نحوی که در شکل می بینید وارد عمل شده و باعث افزایش نیروی drag و کاهش سرعت هواپیما می گردد . در اکثر هواپیماها ترمز های هوائی برروی سطوح بال قرار دارند اما در هواپیماهایی همچون BAE146 در انتهای دم هواپیما قرار دارند. نوع چهارم : drogue parachutes این نوع از ترمز گیری عموما" در هواپیماهای نظامی و یا شاتل های فضایی مورد استفاده قرار می گیرد. و اساس آن استفاده از چتر در پشت پرنده و باز کردن آن برای کاهش سرعت می باشد. البته در مواردی از هواپیماهای غیرنظامی همچون tu-134 و tu-144 نیز مورد استفاده قرار گرفته است. ترجمه و گردآوری از Ali Pilot